Historia Starego Sącza to fascynująca opowieść, która sięga bardzo dawnych czasów, kiedy Polska dopiero się kształtowała. Niektórzy wierzą, że Stary Sącz powstał jeszcze za panowania Bolesława Chrobrego. To całkiem możliwe, bo właśnie przez doliny Dunajca i Popradu wiodła wygodna droga na Węgry i dalej do południowej Europy. Nawet dziś można zobaczyć pozostałości strażnic obronnych, jak Melsztyn, Czchów, Rytro czy Muszyna, które strzegły tej drogi.

Najważniejszym momentem w historii Starego Sącza jest rok 1257, kiedy to książę Bolesław Wstydliwy ofiarował te ziemie swojej żonie, węgierskiej księżniczce Kindze, jako posag. Ziemia Sądecka, w której sercu leży Stary Sącz, obejmowała tereny rozciągające się od Biecza przez Limanową aż po Podoliniec (dzisiejsza Słowacja). To tu, w dogodnym miejscu na szlaku handlowym, niedaleko rodzinnych Węgier, Kinga postanowiła założyć dwa klasztory – męski i żeński – oparte na franciszkańskich regułach. Jeden z nich, należący do sióstr Klarysek, istnieje do dziś.

Stary Sącz przez wieki rozwijał się wokół klasztoru, który pełnił rolę centrum życia duchowego i gospodarczego. Miasto przeżywało zarówno chwile chwały, jak i trudne momenty – najazdy Tatarów, wojny domowe, a nawet zniszczenia spowodowane przez inne narody. W 1770 roku Austria anektowała te tereny, a cesarz Józef II zdecydował o odebraniu Klaryskom władzy nad miastem i pobliskimi wsiami. W 1782 roku zlikwidowano także oba klasztory franciszkańskie, ale tylko siostry Klaryski zdołały przetrwać do dzisiejszych czasów.

Pomimo wielu trudności, klasztor i jego kościół zachowały wiele skarbów kultury, które sięgają średniowiecza. Są one żywym świadectwem bogatej i pełnej zwrotów historii tego wyjątkowego miejsca.